niedziela, 8 maja 2016

Rozdział 28 - Stracony

A co tam ten miesiąc. Niedorobione, mimo to łapcie! 




-Tu jesteście...

Uniosłem głowę spoglądając na stojącego w drzwiach schowku Cole'a. Ze smutnym spojrzeniem spojrzał na mnie, siedzącego między nogami Blaise'a, który jak się okazało ucinał sobie właśnie drzemkę zapominając o otaczającym go świecie.

-Chodź Yuuki. -wyciągnął rękę by pomóc mi wstać z podłogi.

Obejrzałem się za siebie spoglądając na drzemiącego chłopaka. Mam go obudzić? Zostać tu?

-Nie przejmuj się. On często tu śpi. -spojrzałem na stojącego nade mną mężczyznę i na wyciągniętą dłoń w moją stronę. -Yuuki. -skierowałem wzrok na jego twarz. -Musimy porozmawiać. No dalej, chodź. -wskazał głową na swoją dłoń bym ją chwycił.

Jak chciał, tak zrobiłem. Wspomagając się jego ręką wstałem powoli z podłogi, uważając na śpiącego Blaise'a. Cole zamknął cicho drzwi od schowka zostawiając białowłosego w środku. Przepuszczając mnie w każdych drzwiach, które napotkaliśmy po drodze zaprowadził mnie do swojego gabinetu. Ustępując mi miejsce w jego drzwiach, Cole wskazał krzesło przy biurku i poprosił żebym usiadł.

-Jesteś może głodny? Nie chcesz niczego się napić? -zapytał od razu by nie stwarzać tej krępującej ciszy. -Jesteś pewien? Mogę przynieść cokolwiek zechcesz. -zapytał raz jeszcze, kiedy odmówiłem przeczącym kiwnięciem głowy. -No dobrze. -mruknął cicho siadając za biurkiem po przeciwnej stronie.

Cholera. Nie mogę pozwolić, żeby wyrzucił mnie z grafiku. Nie zniosę kolejnych dni jeśli będę musiał siedzieć bezczynnie bez żadnego celu. To chore. Co ja mam zrobić z tą bezczynnością?

-Przepraszam. to się więcej nie powtórzy. -spojrzałem na mężczyznę ze wzrokiem wyrażającym skruchę by dać mu do zrozumienia, że rozumiem swój błąd. -Nadal mogę zacząć zajmować się klientami.

Cole popatrzył na mnie z niedowierzaniem i złapał się dwoma palcami za mostek nosa, kręcąc przy tym lekko głową na boki.

-Boję się Yuuki, że seks stanie się dla ciebie odskocznią od rzeczywistości.  Nie chcę, żeby coś takiego pomagało ci uciekać od problemów. Już wolałbym żebyś spał po kątach jak Blaise... -westchnął pocierając dłonią kark - Chociaż to także nie jest dobre rozwiązanie. -mruknął wstając z fotela i podszedł do okna.

Krzyżując ramiona na piersi spojrzał przez szybę i wziął głęboki wdech wypuszczając powoli powietrze.

-Przepraszam cię Yuuki. Nie pomyślałem, że może się tu pojawić. Tym bardziej, że nie wiedział, że znajdujesz się właśnie pod moją opieką. Załatwiałem z nim tylko interesy...

Skrzywiłem się słysząc jak zaczyna wspominać daną osobę. Nie chcę o NIM rozmawiać.

-Nic się nie sta... -zacząłem by nie poruszał dalej tego tematu lecz przerwał mi w połowie słowa.

-Stało się. -odwrócił się w moją stronę. -Stało się, Yuuki. -spojrzał na mnie w ten cholerny, litościwy sposób. W jego zmartwionym wyrazie twarzy najbardziej uderzył mnie ogrom troski, który bił po oczach.

Bez sensu. Niech nie przesadza. Powinno mu właśnie zależeć bym jak najszybciej zaczął zarabiać dla niego pieniądze swoim tyłkiem, a nie ciągle tylko wszystko komplikował. Martwi się? Chyba tylko tym, że nie wyrobię dziennej normy. Mam dość tych udawanych uprzejmości.

-Nie rozumiem cię. To ja będę dawał się wydymać starym napaleńcom a nie ty. -splotłem ręce spoglądając gdzieś w bok, byleby nie patrzeć na jego udawaną dobroduszność. -Już się przejechałem na takiej dobroci. -mruknąłem z goryczą. -Dla ciebie to tylko biznes. Bycie miłym dla mnie i reszty jest dla ciebie pracą, którą musisz odwalić, żeby napełnić swoje kieszenie. -spojrzałem na niego hardo by pokazać mu, że ja tak łatwo jak inni nie dam się omamić.

Nie. Wcale nie widziałem, że sprawiłem mu przykrość tymi słowami. Wcale nie obchodzi mnie to, że będzie się martwić. W końcu to teatr. Nie można wychodzić ze swoich ról.

-Tak, to prawda, to tylko biznes. Ale nic nie poradzę, że zbyt łatwo się do was przywiązuję. Więc nie mów tak proszę. -podszedł z powrotem do biurka i usiadł w swoim obrotowym fotelu. -Rozumiem twój punkt widzenia i nie proszę, byś zrozumiał mój. Ale ja tu decyduję. A każda moja decyzja będzie rozpatrywana przez pryzmat twojego dobra. Poza tym cieszę się, że w końcu widzę u ciebie inne emocji niż obojętność czy smutek, nawet jeśli nie są one zbyt pozytywne.

I jak gdyby nigdy nic uśmiechnął się do mnie promiennie wprawiając mnie tym samym w stan totalnego osłupienia. To ja mając niepokolei w głowie, chcę go podburzyć, a on spokojnie szczerzy się do mnie? Co tu się do cholery dzieje?

-Lecz przepraszam cię Yuuki, nie mogę ci pozwolić w najbliższym czasie przyjmować klientów.

-Dlaczego... dlaczego?! -wstałem szybko odsuwając gwałtownie do tyłu krzesło, na którym siedziałem.  -Proszę... do cholery... nie mam nic, nawet celu na kolejny dzień, pozwól mi pracować. -spojrzałem na niego błagalnym wzrokiem. -Chcę robić to tylko dlatego, że do niczego innego się nie nadaję. Proszę cię, nie wyrzucaj mnie z grafiku...

-Nie możesz mi obiecać, że normalnie zareagujesz na klienta. Widzę to, widzę, że nie jest tak jakbyś chciał. Pozwól sobie pomóc.

-Praca mi pomoże.

-Tego nie wiesz.

-Wiem! -uderzyłem pięścią w biurko i już ze łzami w oczach opadłem z powrotem na krzesło.

Nie becz głupku. Nie pora na robienie z siebie cierpiętnika. Przetarłem wierzchem dłoni oczy by pozbyć się zdradzieckich śladów, które pokazywały jakim cieniasem jestem. Widzisz Cole? Nie siedzę skulony w kącie i nie ryczę bez opamiętania. Potrafię się ogarnąć.
Czasami.

-Dlaczego tak ci na tym zależy? -spojrzał na mnie powątpiewająco opierając głowę na ręce podpartej na łokciu.

-Zdechnę w bezczynności.

-Oh rany... -przeczesał dłonią włosy i westchnął prostując się w fotelu. -Jeden klient. Spalisz, wylatujesz na miesiąc z grafiku lub na dłużej jeśli uznam, że jest taka potrzeba.

-Uwielbiam cię. -rzuciłem bez wzruszenia, gdzie tak naprawdę cieszyłem się jak małe dziecko z kilograma cukierków. Ha ha, yey. Sprzedam swój tyłek staremu oblechowi. Rzeczywiście jest się z czego cieszyć.

-A idź ty. -mruknął machając dłonią w stronę drzwi. Mimo, że Cole próbował udawać złego zauważyłem na jego twarzy cień uśmiechu. Rozbawiłem go czymś?

-Ok. -wstałem z krzesła i z zadowoleniem skierowałem się w stronę drzwi. Yes, yes, yes! Koniec z tą stagnacją.

-Wracaj tu... -jęknął wskazując mi krzesło, które dopiero co opuściłem. -Chcesz się czegoś dowiedzieć o tym co cię czeka czy lecisz jutro na żywioł?

-Ah... no tak. -zawróciłem potulnie i klapnąłem posłusznie na siedzenie splatając grzecznie dłonie na kolanach.

-Przede wszystkim chciałbym żebyś wiedział, że Eric nie ma tu już wstępu. -zaznaczył to mocno nie tylko tonem głosu ale również lekko miażdżącym mnie spojrzeniem. Specjalnie użył jego imienia? -Poza tym... pamiętaj, ten budynek to nie pierwsza lepsza spelunka, tylko... ekskluzywny lokal? -zastanowił się chwilę nad doborem swoich słów i pokręcił głową na boki. -W każdym razie ceń się. Jeśli Zoe nie powie ci o żadnych specjalnych wymaganiach jakie może mieć dany klient, nie zgadzaj się na rzeczy, które cię zaniepokoją. Rozumiesz? -kiwnąłem potakująco głową kiedy spojrzał na mnie wyczekując odpowiedzi. -Jednocześnie nie oznacza to, że masz tam tylko siedzieć i patrzeć na niego bezczynnie. Nie muszę ci tłumaczyć na czym to polega... muszę?

-Nie, nie... nie. -ostatnie czego chcę w tym momencie to słuchać jak Cole próbuje mi nakreślić to... wszystko.

-I pamiętaj, że klienci płacą tu wielkie sumy bo oczekują jakości. Nie zawiedź mnie w tej kwestii. Ach i jeśli będziesz obsługiwać kogoś kto wyda ci się... sławny, to nie zaprzątaj sobie tym głowy. Gwarantujemy tu również dyskrecję.

-Ile... ile to zazwyczaj trwa?

-Hm, to zależy na ile zostaniesz wynajęty. Nasi klienci to nie barowe pijaczki, swoich ram czasowych przestrzegają, bądź dopłacają później. Tym się nie przejmuj. Standardowo godzina, dwie...

-Co ja mam na siebie założyć....?

Cole słysząc moje pytanie roześmiał się głośno całkowicie mnie tym zaskakując.

-Nie sądziłem, że będziesz mieć taki dylemat.

-Więc w co w końcu? -mruknąłem krzyżując ręce.

-Co uważasz za stosowne. Jeśli klient będzie miał jakieś konkretne życzenie Zoe powie ci o tym wcześniej. Ah, właśnie. Jesteś wstawiony jutro na 19. Zazwyczaj wystarczy jak przyjdziecie około dziesięciu minut wcześniej, tym razem przyjdź odrobinę wcześniej. Zoe powie ci o kilku rzeczach.

-Ok...

-Coś cię trapi?

-Nie wiem jak mam się zachowywać przy kliencie. Nazywać go ''panem'' i te wszystkie inne rzeczy?

-Jezu broń. Jeśli nic takiego wcześniej nie będziesz miał powiedziane to oczywiście, że nie. Zachowuj się swobodnie. Zresztą sądzę, że łatwo wyczujesz atmosferę... w każdym razie zachowuj się tak, żeby tu jeszcze wrócił. -klasnął w dłonie. -W końcu to biznes!

Taa... tylko biznes.

* * *

Tak powinno być dobrze. Westchnąłem spoglądając w swoje odbicie w lustrze. Nie zamierzam chodzić w dziwnych rzeczach, które kojarzą się tylko i wyłącznie z burdelem, dlatego też założyłem najzwyklejsze w świecie czarne rurki i białą koszulkę z dekoltem w serek. Czerń i biel, tak? To niby ma być moim znakiem rozpoznawczym? Cóż, wszystko tylko nie lateks.

Oczywiście po dziwnej wzmiance Dannego o mało pociągających skarpetkach, którą usłyszałem przy śniadaniu, postanowiłem po prostu ich nie zakładać. Chociaż nie lubię chodzić w samych trampkach wolę przecierpieć te kilka metrów niż zostać potem w samych skarpetkach.

Usłyszałem nagle pukanie do drzwi mojego pokoju więc skoro stałem tuż obok nich pociągnąłem za klamkę i otworzyłem je by sprawdzić kogo tu przywiało.

-I jak tam? Trema? Stresik? -Cole pociesznym krokiem wszedł do środka i obejrzał mnie ze wszystkich stron. -Włosy ok, nie cuchniesz, ubranie ok... tylko jeszcze brakuje mi pewnej rzeczy... -mruknął zaczynając szukać czegoś w kieszeni marynarki.

-To mam założyć te skarpetki...? -jęknąłem spoglądając na swoje stopy w trampkach.

-Jakie skarpetki... nie założyłeś? -zachichotał wyciągając coś podłużnego z kieszeni. -Czy Danny coś ci mówił?

-Nic a nic...

-Legendy jakie krążą w tym domu to materiał na powieść detektywistyczną... wyciągnij lewą rękę. -jak chciał tak zrobiłem czekając aż zawiąże mi coś wokół nadgarstka. -Gotowe. Jak się podoba?

Przyjrzałem się rzeczy którą przymocował mi do ręki. Była to cieniutka bransoletka składająca się wyłącznie z małych, czarnych i białych koralików, zapinana na małe, srebrne zapięcie.

-Czerń i biel...? O co z tym chodzi? Wszystkie rzeczy są też tylko w tych kolorach. -przekrzywiłem głowę przyglądając się dokładniej bransoletce.

-Cóż, każdy z was ma jakiś znak szczególny, twoim po prostu będzie kolorystyka. Stwierdziłem, że to będzie pasować do ciebie bardziej niż dziewczęce sukienki. Ale skoro nalegasz, możemy to jeszcze zmienić.

-Nie! Nie, nie... jest ok. Ładnie i w ogóle...

-Świetnie. Chodź, odprowadzę cię na dół. -Cole położył mi rękę na ramieniu i wyprowadził z pokoju.

Gdy już zeszliśmy na dół do wielkiego holu zauważyłem tam mały ruch. Dwóch mężczyzn siedziało na kanapie ulokowanej przy drzwiach, inny właśnie znikał w drzwiach za kontuarem, za którym stała niska blondynka i gdzieś przemknęła mi sylwetka rudowłosego.

-Tam jest Zoe. -Cole wskazał osóbkę za kontuarem. -Idź do niej, powie ci wszystko. Więc... powodzenia. -posłał mi "oczko" i podszedł do mężczyzn siedzących na kanapie.

Ok... dawaj. To nic strasznego. Nic nowego.

Podszedłem do kontuaru gdzie od razu zostałem obdarzony wielkim ciepłym uśmiechem.
-Cześć! Jestem Zoe, a ty musisz być Yuuki. -wyciągnęła do mnie małą dłoń potrząsając krótko obciętą blond fryzurą.

Muszę przyznać, że ta niska blondyneczka ubrana w rzeczy w biurowym stylu emanowała całą sobą czystą, pozytywną energią. No jak na ceniony burdel przystało...

-Cześć. -uścisnąłem jej dłoń.

-Dzisiaj jesteś w pokoju numer cztery, twojego klienta jeszcze nie ma więc możesz tam iść i ulokować się wygodnie, obadać teren... no wiesz. -kolejny uśmiech niczym z reklamy pasty do zębów spłynął w moją stronę. -Ma na imię Alexander, zarezerwował sobie ciebie tylko na godzinkę, żadnych wymagań, klasyka.

"Tylko godzinkę"? "Klasyka"? Jak mimo to ona nadal pozostaje taka niewinna?

-Czy on już tu był kiedyś? -zapytałem rozglądając się dookoła, żeby nie okazało się, że właśnie stoi za moimi plecami.

-Tak, był już kilka razy, żadnych skarg na niego. Ale lepiej nie zadawaj jemu takich pytań... wiesz, nie wypada. -znowu zakończyła swoją wypowiedź powalając jakością wybielenia zębów.

-Ok, ok... to już pójdę.

-Pewnie. Drzwi są otwarte. Pa pa! -pomachała mi ręką kiedy otwierałem drzwi za kontuarem i za którymi niemal z ulgą się schowałem, byle by odciąć się już od tej jasnej strony mocy.

Tak jak zauważyłem z zewnątrz, w tej części budynku nie było żadnych okien. Stałem właśnie na początku długiego korytarza który zakręcał na prawo. Urządzony był w ciemnych kolorach, bardzo wyrafinowanie. Prawie jak w białym domu... Tylko w jego ciemniejszej wersji.

Ok ok... pokój numer cztery... nie musiałem go daleko szukać ani wchodzić za zakręt ponieważ drzwi ponumerowane były w kolejności od drzwi prowadzących do korytarza. Tak jak mówiła Zoe, pokój był otwarty. Oczywiście jego centrum zajmowało wielkie łóżko z bordową pościelą. Całe pomieszczenie wpasowywało się w klimat wyszukanego korytarza. No cóż, klient nasz pan... czy coś w tym guście.

W pokoju oprócz wielkiego łóżka i tajemniczej szafy, do której nawet nie chciałem zaglądać, znajdowała się również mała, gustowna kanapa, a po obydwu stronach łóżka ustawione były nocne stoliki, na których zachęcająco ułożone były prezerwatywy i jakieś małe buteleczki. No tak... przecież nie będę tu spał...

A te drugie drzwi to prowadzą dokąd...? Mając nadzieję, że nie zastanę za nimi nic przerażającego z ulgą przyjąłem istnienie łazienki wyposażonej jak w Hiltonie.

No ok. Teren zbadany.

Nie za bardzo wiedząc co ze sobą zrobić po prostu usiadłem u nóg łóżka z zadowoleniem przyjmując, że było bardzo miękkie i wygodne.

Ok. Zaczynam się denerwować. Kategorycznie nie mogę nawalić. A cholera wie, czy nawalę. Uh...

Z niepokojem zacząłem stopami zdejmować trampki. Im dłużej muszę czekać, tym bardziej się zdenerwuję...

-Pomóc ci? -z zaskoczeniem uniosłem głowę spoglądając na przybyłego właśnie mężczyznę.

Oh...

_____________________
Tak... musiałam skończyć w tym momencie <3 
Może jednak przyda mi się ten wspomniany miesiąc. Rozdział, który właśnie dodałam potrzebował tylko kilku poprawek, dlatego mogłam dodać go wcześniej niż obiecywałam. (Wow, wcześniej niż obiecywałam xD to aż nienormalne na tym blogu). Jednak na kolejny rozdział.... troszkę musicie poczekać. Gomen. Albo kto wie... może mnie natchnie tak jak dziś ^^
Poza tym...
Zauważyłam, że zatrzymałam się w starej epoce, w ogóle nie płynę z duchem czasu tego zakątka internetu. Znacie może jakieś nowe opowiadania (of course yaoi) warte polecenia? Z chęcią poczytałabym coś nowego. Żądam świeżej krwi.

20 komentarzy:

  1. Sabate jak ja sie ciesze..huraa hura .
    jak ja tęskniłam <333
    ta radośc z twojego rozdziału.
    tak słodko..cole jest fajny ..yukki tez bardzo fajny
    ciekawi mnie aleksander..mhh jak to wyjdzie
    i jak yukii sie zachowa
    sabate ty okruciaku ..konczyc w takim momencie. :)
    a ile tak sie spodziewasz ze kolejny rozdział byś dała ?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jak mnie nic nie rozproszy... Mam cichą nadzieję że za dwa tygodnie.

      Usuń
    2. Nie moge sie doczekać :) zycze dużo weny :)natchnienia <3

      Usuń
    3. JaK tam pisanie sabate <3

      Usuń
    4. Strasznie. Mam ochotę wywalić to opowiadanie i zacząć coś całkiem innego... Ale wiem, że muszę to skończyć więc spokojnie, dociągnę Straconego do końca choćby świat miał się skończyć.

      Usuń
    5. Ojejj. Sabate dużo weny :))dla ciebie i cierpliwości :)) będzie dobrze
      Ayamij

      Usuń
  2. największy dylemat - skarpetki xD

    Cole ma rację, Yuuki coraz bardziej pokazuje swoje emocje :)

    tematem z Erikiem nadal się martwię, bo chciałoby się ich razem :3 a tu wszystko nie tak. no i Blaise też nadal mnie ciekawi niezmiernie :D

    no i ciekawe, jak mu wyjdzie ten pierwszy dzień :3 Alexander <3 mój imiennik :3

    co do blogów...
    nie wiem, czy już byłaś u mnie (przez jakiś czas miałam go w podpisie). mam u siebie aktualnie trwające 4 opowiadania (z czego 3 to yaoi) i 3 zakończone. o tych w planach nawet nie wspominam :D
    poza tym blog Kuno widzę, że masz, ale jeszcze może blog Babi?
    albo Marzenie Niewolnika?
    reszta na mojej liście to albo starsze albo nie-yaoi :)

    pozdrawiam i wszystkiego dobrego
    mam nadzieję, że szybko dasz kolejne rozdziały :3

    OdpowiedzUsuń
  3. Znajdę cię :"))
    Rozdział rewelacyjny (nie będę sprawić komplementów, ok).
    Czekam na seksy w następnym i oby ten Alex był przytojny, zajebisty i poprosił o rękę Yuukiego.
    Pozdrawiam 👌

    OdpowiedzUsuń
  4. No nie wiem dlaczego musiałaś przerwać w tym momencie, ale skoro czekam i czekam to pewnie poczekam :-)

    OdpowiedzUsuń
  5. Też jestem zbulwersowana, że przerywasz w takim momencie! < foch foch >
    dobra, poczekam te dwa tygodnie.

    OdpowiedzUsuń
  6. nareszcie! rozdział super, ale czemu musiałaś przerwać w takim momencie? xd nie mogę się doczekać kolejnego rozdziału.

    OdpowiedzUsuń
  7. O borze zielony... to było cudowne :)
    Za każdym razem jak widzę nowy rozdział u ciebie cieszę się jakby Boże Narodzenie przyszło wcześniej. Super-super, życzę weny! :3

    OdpowiedzUsuń
  8. O jak miło widzieć nową notkę :) Ale przerywać w takim momencie, ach... ;p
    Też szukam ciekawych yaoi, coraz ciężej coś znaleźć niestety.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jest podobne ale to chyba nie yaoi, Arystokrata. Też o niewolnikach, tylko mroczne i bolesne.

      Usuń
  9. Czekam na więcej i życzę wenyyyy ;*

    OdpowiedzUsuń
  10. Odpowiedzi
    1. Jak nie dziś, to jutro będzie nowa notka bo jestem w trakcie jej pisania :)

      Usuń
    2. Happy :) doczekać się nie mogę :)))
      Ayamiji

      Usuń
  11. Hej,
    och w takim momencie przerywać... pokazuje uczucia, ciekawe jak mu pójdzie, i tak problem skarpetek, był boski...
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń